Η διεξαγωγή ενός ακόμα πολέμου που ξεσπά στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ανοίγει τον δρόμο για μια πολεμική αντιπαράθεση απρόβλεπτων διαστάσεων με θύματα για μια ακόμα φορά τους λαούς όχι μόνο των εμπλεκόμενων χωρών αλλά γενικότερα. Η στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία απειλεί όλους τους λαούς και αποδεικνύει ότι οι πόλεμοι δεν αποτελούν παρελθόν, αλλά το αναπόδραστο μέλλον όσο οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν με τους αγώνες τους το μέλλον στα χέρια τους. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δίκαιος, ούτε των λαών.
Εκεί στο ΥΠΑΙΘ έχετε επίγνωση ότι το σχολείο δεν είναι καφετέρια με τραπεζοκαθίσματα να μαζεύονται και να στήνονται ανάλογα με τον καιρό;
Αρκετά με την προσπάθεια ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ του δημόσιου σχολείου!
Αρκετά με την τηλεκπαίδευση!
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ σχολεία ΑΝΟΙΧΤΑ με θέρμανση, με τους/τις εκπαιδευτικούς και τα παιδιά στο φυσικό τους χώρο και όχι πίσω από κάμερες!
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ εκπαίδευση που δεν αποκλείει αλλά αντίθετα διασφαλίζει την ισότιμη συμμετοχή όλων των μαθητών και μαθητριών μας. Αυτό σημαίνει δημόσιο σχολείο!
Καλούμε την ΔΟΕ να πάρει σαφή θέση ενάντια στις εξελίξεις αυτές, να καλύψει συνδικαλιστικά τους εκπαιδευτικούς και να χρησιμοποιήσει κάθε συνδικαλιστικό μέσο για τη διεκδίκησή του!
Συμμετέχουμε μαζικά στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλ. Κλαυθμώνος στη 1:00 και στην απογευματινή κινητοποίηση πλ. Κλαυθμώνος στις 6:00μμ.
Στάση εργασίας ΑΔΕΔΥ (12:00 με λήξη βάρδιας)
163 χρόνια μας χωρίζουν από τις 8 Μάρτη του 1857, όταν οι γυναίκες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού βγήκαν με μια μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές. Η διαδήλωση κτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία και πνίγηκε στο αίμα, αλλά αποτέλεσε σταθμό στην πάλη των εργατριών γυναικών που δεν σταμάτησε. 2 χρόνια μετά, την ίδια μέρα, οι γυναίκες ξαναβγήκαν μαζικά στους δρόμους και αυτή η κίνηση αποτέλεσε την αφορμή η 8 Μάρτη να καθιερωθεί από το παγκόσμιο εργατικό κίνημα σαν Μέρα της γυναίκας, το 1910 με πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν.
Οι αγώνες των εργατριών που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της φωτίζουν και σήμερα την ανάγκη της οργάνωσης και πάλης των εργαζόμενων και άνεργων γυναικών για μια ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.
