Ένας ακόμα χρόνος βρίσκει τα παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση χωρίς δικαιώματα και προοπτική να ζήσουν σε ένα περιβάλλον όπου η φωνή, τα αιτήματα και οι ανάγκες τους θα γίνονται σεβαστά. Στο πεδίο της εκπαίδευσης, καμία σταθερή δομή δεν προβλέπει διεπιστημονική συνεργασία για την ψυχοκοινωνική και εκπαιδευτική υποστήριξη των παιδιών που έχουν κακοποιηθεί, ενώ καμία θεσμική προστασία δεν προβλέπεται για τις/τους εκπαιδευτικούς που μεταφέρουν καταγγελίες παιδιών. Στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, τα εθνικά σχέδια δράσης για την προστασία κακοποιημένων παιδιών διαχρονικά παραμένουν σε επίπεδο εξαγγελιών, την ίδια στιγμή που αρμοδιότητες αποδίδονται σε διάσπαρτες, υποστελεχωμένες υπηρεσίες. Χαρακτηριστικά, στην Αττική υπηρετούν από 3-7 υπάλληλοι (ανά περιφερειακή ενότητα) με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται τα θέματα αυτά εκ περιτροπής σαν μια γραφειοκρατική διαδικασία κι όχι σαν μια σύνθετη, ευαίσθητη διαδικασία, που απαιτεί χρόνο, εξειδικευμένους χειρισμούς, κοινωνική έρευνα, παρακολούθηση και εποπτεία διαρκείας.
Τα δικαστήρια πνίγουν τη φωνή των παιδιών
Οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές της χώρας συστηματικά αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τα παιδιά θύματα. Ο δε νόμος περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας αφήνει έκθετα παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση προτεραιοποιώντας τα δικαιώματα των ενηλίκων να αναλαμβάνουν κηδεμονία παρά την άσκηση ενδοοικογενειακής βίας. Έτσι, 10χρονο κορίτσι που κατήγγειλε ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον πατέρα της μιλώντας σε μια σειρά ενηλίκων που εμπιστευόταν συμπεριλαμβανομένης της δασκάλας της, βρέθηκε πρόσφατα μπροστά σε προσωρινή δικαστική απόφαση που δίνει στον πατέρα επικοινωνία χωρίς επίβλεψη και διανυκτέρευση. Παρά τα ασφαλιστικά μέτρα που κατέθεσε η μητέρα, με αίτημα τον αποκλεισμό της επικοινωνίας του κακοποιητή πατέρα, το δικαστήριο δεν άκουσε το παιδί, αφού το δόγμα της “επικοινωνίας με κάθε κόστος” υπερίσχυσε της ασφάλειας του παιδιού. Πρώτη προτεραιότητα όμως οφείλει να είναι το συμφέρον του παιδιού πάνω από θέματα ισότητας των γονέων. Το τεκμήριο αθωότητας οφείλει να γίνεται απόλυτα σεβαστό στην ποινική διαδικασία, αλλά τα παιδιά μαζί με τα μέλη της οικογένειας τους που κινδυνεύουν από επόμενη κακοποίηση διατηρούν το αυτοτελές δικαίωμα να προστατεύονται.
Το κράτος θυματοποιεί εκ νέου παιδί θύμα trafficking
Η υπόθεση του παιδοβιαστή Μίχου στον Κολωνό, το κύκλωμα παιδοβιασμών και οι σχέσεις του με τα κυκλώματα υψηλής εξουσίας σε κράτος, Εκκλησία, αστυνομία, αποτυπώνει το έλειμμα μέριμνας και στήριξης των παιδιών θυμάτων ως κρατικό έγκλημα. Το 12χρονου κορίτσι, επιζώσα βάρβαρου κυκλώματος παιδοβιαστών, και η οικογένειά του όχι μόνο αφέθηκαν στην τύχη της χωρίς καμία μέριμνα από κράτος και δήμο Αθηναίων αλλά κονιορτοποιήθηκαν στις συμπληγάδες του τιμωρητικού κράτους και των θεσμών του. Όπως επισημαίνεται από την επιτροπή αλληλεγγύης στη 12χρονη δεν υπάρχει καμία ψυχολογική στήριξη με κατάλληλους επιστήμονες και ειδικούς, ακόμα και σε μέλη της οικογένειας που είχαν και έχουν ειδική ανάγκη. Καμία υλική στήριξη για τις ανάγκες της καθημερινής διαβίωσης της οικογένειας και των αναγκών που υπάρχουν σε ζητήματα εκπαιδευτικά (μιας και τα παιδιά με όλα αυτά τα γεγονότα είχαν αρκετές ημέρες να πάνε σχολείο). Βγαίνοντας τα παιδιά από το Χαμόγελο του παιδιού, δεν υπήρξε καμία προετοιμασία υποδοχής. Η γιαγιά με την πενιχρή σύνταξη της, καλείται σήμερα να στηρίξει 4 ανήλικα παιδιά. Το 12χρονο κορίτσι δεν στηρίχθηκε με ψυχολόγο τη στιγμή που παρανόμως την καλούσαν συνεχώς σε ανάκριση. Η δε μητέρα και παρά την απουσία αποδείξεων, συνεχίζει να κρατείται στη φυλακή τη στιγμή που κατηγορούμενοι ή και καταδικασμένοι για παιδοβιασμούς ή δολοφονίες βρίσκονται ελεύθεροι υπό τη σκέπη προστασίας του αστυνομικού κράτους.
Η ιδρυματοποίηση δεν είναι η λύση
Οι αποκαλύψεις για την «Κιβωτό του κόσμου», το γνωστό «φιλανθρωπικό ίδρυμα» που είχε στήσει ένας παπάς με τη γυναίκα του και τους φίλους του, περιγράφουν με τον πιο εύχημο τρόπο πώς το ένδυμα της προστασίας και της μέριμνας των παιδιών μπορεί να περιβάλει έναν τόπο βασανιστηρίων για ευάλωτα παιδιά. Μια ΜΚΟ με τεράστια ροή χρήματος προς τα ταμεία της και φυσικά κρατικές επιχορηγήσεις, μία δομή φιλοξενίας παιδιών που δεν ελεγχόταν από κανένα δημόσιο φορέα, απέκτησε «αίγλη» κρύβοντας κακοποιήσεις, βασανιστήρια τιμωρητικού χαρακτήρα, πιθανό κύκλωμα υιοθεσιών. Γνωρίζουμε ωστόσο πολύ καλά ότι τέτοιου είδους φιλανθρωπικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις στην πραγματικότητα εμπορεύονται και στήνουν μπίζνα ακόμα και πάνω στην φτώχεια και την εξαθλίωση των ανθρώπων.
Καμία ανοχή στο σύστημα και την εξουσία που γεννά παιδοβιαστές και μαστροπούς
Το ζήτημα της «προστασίας των ανηλίκων», που είναι και στο επίκεντρο των σκανδάλων του παιδοβιαστή Μίχου και της Κιβωτού, δεν είναι παρά το ζωντανό παράδειγμα της ανυπαρξίας «κοινωνικής πολιτικής». Η μόνη «κοινωνική πολιτική» που υπάρχει, όχι βεβαίως στις διακηρύξεις, είναι ο εγκλεισμός σε ιδρύματα και η πιθανή, ανεύρεση ανάδοχης οικογένειας. Κανείς δεν μιλάει για την ανάγκη επικέντρωσης στην πηγή του προβλήματος, για το πώς δηλαδή παράγεται το «παιδί χωρίς οικογένεια» (ακόμα και όταν υπάρχουν οι γονείς), για το πώς λειτουργούν οι κοινωνικές υπηρεσίες, που το μόνο που ξέρουν είναι το πώς θα απομακρύνουν το παιδί από τη θεωρούμενη και καταδικασμένη ως «ακατάλληλη οικογένεια», χωρίς να ερευνούν τους λόγους που γίνεται προβληματική και το πώς αυτοί θα μπορούσαν ν’ αντιμετωπιστούν. Για μέσα από ποιο δημόσιο σύστημα κοινωνικών υπηρεσιών θα την προσεγγίσουν – που όσο κι αν επιθυμούσε κανείς να λειτουργήσει διαφορετικά, δεν υπάρχει. Η κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την επίθεση στις ζωές μας, την συγκάλυψη ειδεχθών εγκλημάτων, την δράση ανθρώπων που θεωρούν ότι είναι πάνω από νόμους λόγω των γνωριμιών τους και ταυτόχρονα την συνεχή δίωξη των αδύναμων αυτού του κόσμου. Με χίλιους τρόπους υπονομεύεται το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον των μαθητών μας. Δεν θα το ανεχτούμε πια.
Απαιτούμε από την δικαιοσύνη:
- Να φέρει στο φως τα στοιχεία κάθε παιδοβιαστή.
- Να δώσει απόλυτη προτεραιότητα στο δικαίωμα των παιδιών να ακουστούν και να προστατευτούν από δευτερογενή θυματοποίηση.
Απαιτούμε κυβέρνηση και Δήμοι να στηρίξουν οικονομικά και ηθικά παιδιά και οικογένειες προχωρώντας:
- Στην άμεση στελέχωση με όλες τις απαιτούμενες ειδικότητες των υπηρεσιών Κοινωνικής Μέριμνας των Περιφερειών και των Δήμων (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, παιδοψυχολόγοι, ψυχίατροι κλπ). Σε ένα σταθερό σύγχρονο και πλήρες πλαίσιο ελέγχου και την εξασφάλιση όλων των απαραίτητων μέσων για την διενέργειά τους.
- Στην ανάπτυξη δημόσιων κοινωνικών δομών για την προστασία του παιδιού, των παιδιών με αναπηρία, των βαριά αναπήρων, όσων δεν μπορούν να προασπίσουν τον εαυτό τους χωρίς επιχειρηματική δράση και εμπλοκή ΜΚΟ.
- Στην ΑΜΕΣΗ πρόσληψη του απαραίτητου επιστημονικού και βοηθητικού προσωπικού όλων των ειδικοτήτων σε κάθε δήμο προσεγγίζοντας τα εκατοντάδες παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο, δημιουργώντας ένα δικτυο δημόσιων, δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών (για τη στήριξη των παιδιών και των οικογενειών σ’ όλες τις πλευρές της ζωής, στη γειτονιά, στο σχολείο κ.λπ., των θυμάτων βίας και κακοποίησης), με μόνιμο προσωπικό όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων.