ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ – 13 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ- ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Πέρασαν 13 χρόνια από το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη του 2008, τότε που ο έφηβος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου από το όπλο του αστυνομικού Κορκονέα.
Η δολοφονία του αποτέλεσε την αφορμή, εν μέρει και την αιτία, για να ξεσπάσει η μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, νέων, εργαζόμενων, ανέργων βρισκόταν στους δρόμους για μέρες, διαδηλώνοντας ενάντια στην κρατική βία και καταστολή και διεκδικώντας ζωή κι όχι απλά επιβίωση. Το σύνθημα ‘στις Τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες’ διατράνωνε τη θέληση αυτού του κόσμου να ανατρέψει την κοινωνική βαρβαρότητα που βίωνε και προμηνυόταν ακόμη πιο σφοδρή.
13 χρόνια μετά, η κυβέρνηση της ΝΔ, αξιοποιώντας την πανδημία, παίρνει μέτρα τα οποία, αντί να στοχεύουν στην υγειονομική αντιμετώπιση, ενισχύουν την κατασταλτική θωράκιση σύμφωνα με το αυταρχικό δόγμα ‘νόμος και τάξη’. Με πρόσχημα τις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας χτίζει ένα καθεστώς εκφοβισμού, αστυνομοκρατίας, διώξεων, συλλήψεων και προστίμων. Την ίδια στιγμή που μειώνει τις δαπάνες για τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, δαπανά δισεκατομμύρια ευρώ για τις δυνάμεις καταστολής προκειμένου να επιβάλλει ακραία αντιδημοκρατικά μέτρα που καταπατούν ακόμη και θεμελιώδη, συνταγματικά κατοχυρωμένα, δημοκρατικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, ψηφίζει νόμους που σαρώνουν κάθε εργασιακό και συλλογικό δικαίωμα, καταδικάζοντας όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στην ανεργία, την εργασιακή επισφάλεια και φτώχεια.
13 χρόνια μετά, η νέα γενιά, οι εκπαιδευτικοί και η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία έρχονται αντιμέτωποι με την επιχείρηση διάλυσης του δημόσιου σχολείου και την οικοδόμηση ενός βαθιά αντιδραστικού, εμπορευματοποιημένου και κατηγοριοποιημένου σχολείου. Έρχονται αντιμέτωποι με το σχολείο των ταξικών και εξεταστικών φραγμών, των ‘δεξιοτήτων’, της μόρφωσης για όσους είναι άξιοι από τη ‘φύση’ τους. Ο νόμος για την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών σε συνδυασμό με τον νόμο Χατζηδάκη στρώνει το έδαφος για την κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος, παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Μετατρέπει τα σχολεία σε εργοστάσια, όπου οι μαθητές αντιμετωπίζονται ως προϊόντα και οι εκπαιδευτικοί ως διεκπεραιωτές μιας απρόσωπης, φθηνότερης, επιλεκτικής, αγοραίας μαθησιακής διαδικασίας.
13 χρόνια μετά, η 6 Δεκέμβρη είναι μέρα μνήμης και αγώνα για το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που αρνείται να υποταγεί στη διάχυτη ατμόσφαιρα, λογική και ρητορική που ισχυρίζεται ότι ‘δεν υπάρχει εναλλακτική’. Ο Δεκέμβρης ήταν η απάντηση σε μια πολιτική που όλο το προηγούμενο διάστημα ρήμαζε τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, προσπαθούσε να περιορίσει τα όνειρα μιας νεολαίας που έβραζε, ενώ ταυτόχρονα δολοφονούσε ένα 16χρονο παιδί. 13 χρόνια μετά οφείλουμε να είμαστε παρούσες και παρόντες στους αγώνες που θα δώσουν την απάντηση στις ακραίες κυβερνητικές πολιτικές και πρακτικές. Στους αγώνες που θα υπερασπιστούν το δημόσιο σχολείο, ένα δημιουργικό και δημοκρατικό σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των μαθητών και θα βασίζεται στις αξίες της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ
ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ,12.00, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ