Θρηνούμε για κάθε μαθητή και μαθήτρια μας που χάνεται, αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα κάθε μαθητή και μαθήτρια μας για μια ισότιμη θέση στο σχολείο και στην κοινωνία.
Ένα μικρό παιδί έπεσε νεκρό από πυροβολισμούς στο Ζεφύρι. Ένα παιδί που θα μπορούσε να είναι μαθητής μας. Και έπεσε νεκρό από συμπλοκή μεταξύ οικογενειών. Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν θα είναι και το τελευταίο. Μπορεί, όμως, να εγγυηθεί για τη ρητορική μίσους, που θα ξετυλιχθεί επειδή ήταν Ρομά. Ήρθε, όμως, η ώρα να ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για τους Ρομά, μια δαιμονοποιημένη κοινότητα, μια κοινότητα περιθωριοποιημένη, όπου οι κυρίαρχες πολιτικές θέλουν και παλεύουν με κάθε μέσο, να παραμένει στο περιθώριο. Καμία πολιτική ένταξης, μόνο πολιτικές αποκλεισμού των Ρομά πληθυσμών, ανύπαρκτων δομών υποστήριξης, γκετοποίησης και εγκατάλειψης των ανθρώπων. Σε ένα περιβάλλον γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης οι Ρομά βρίσκονται αντιμέτωποι με το κανιβαλικό πρόσωπο του καπιταλισμού που τους θεωρεί β΄ κατηγορίας πολίτες. Μια βόλτα στις γειτονιές τους αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι ζουν σε παραπήγματα, παράγκες ή σε αυτοσχέδια σπίτια, χωρίς πρόβλεψη για αποχετευτικό σύστημα για το σύνολο του πληθυσμού, χωρίς νερό και ρεύμα σε πολλά από αυτά τα σπίτια, χωρίς δρόμους, με λιμνάζοντα νερά και ελλιπή περισυλλογή των σκουπιδιών.
Το ζούμε χρόνια και στα σχολεία μας, αφού τα σχολεία που υποδέχονται Ρομά είναι αυτά που καλύπτονται τελευταία με εκπαιδευτικούς, όπου οι Ρομά φοιτούν σε υπερπληθή τμήματα «ελπίζοντας» ότι θα διακόψουν κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά και έτσι δεν θα υπάρχει πρόβλημα, είναι τα τελευταία σχολεία με τα οποία θα ασχοληθεί η δημοτική αρχή. Και βέβαια στερούνται τα αυτονόητα. Κλασικό παράδειγμα το 11ο ΔΣ Άνω Λιοσίων που για ένα χρόνο λειτουργούσε με μία επικίνδυνη για τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών αυλή, χωρίς καμία υλικοτεχνική υποδομή και «υποδέχτηκε» μαθητές Ρομά σε άδεια ντουβάρια.
Τα σχολεία αυτά ξεκινούν χωρίς τάξεις υποδοχής (ΖΕΠ) – αναγκαίες για όλους/όλες τους/τις δίγλωσσους/ες μαθητές και μαθήτριες. Τα σχολεία αυτά υπάρχουν και λειτουργούν στη βάση της μεγάλης δέσμευσης των εκπαιδευτικών τους, της αυταπάρνησής τους, της αγάπης και του ενδιαφέροντος τους για τα παιδιά, χωρίς όλα αυτά τα χρόνια να έχει γίνει από το Υπουργείο οποιαδήποτε βήμα ένταξης των Ρομά μαθητών.
Ως σύλλογος έχουμε καταθέσει επανειλημμένα προτάσεις για την ένταξη των Ρομά μαθητών μας σε όλους τους αρμόδιους φορείς:
- Παρέμβαση στην κοινότητα από κοινωνικούς λειτουργούς και Ρομά διαμεσολαβητές.
- Φοίτηση στα σχολεία μας των μαθητών Ρομά σε ολιγομελή τμήματα, απαραίτητα για τους/τις δίγλωσσους/ες μαθητ(ρι)ες – θεσμός που ήταν και νομικά κατοχυρωμένος πριν την έναρξη των μνημονίων.
- Δημιουργία τμημάτων υποδοχής με την έναρξη της χρονιάς με ταυτόχρονη κάλυψη όλων των κενών σε εκπαιδευτικούς.
Όταν καταθέταμε και αγωνιζόμασταν για την υλοποίηση αυτών των προτάσεων δεν ανακαλύπταμε τον τροχό. Μιλούσαμε για τις ελάχιστες προϋποθέσεις για την πραγματική ένταξη των Ρομά μαθητ(ρι)ών μας με βάση την διεθνή εμπειρία.
Όμως, κι αν ακόμη όλα αυτά γινόταν πραγματικότητα, μια άλλη πραγματικότητα θα έπνιγε σε μεγάλο βαθμό τις προσπάθειες μας. Είναι εκείνες οι πολιτικές και τα μεγάλα συμφέροντα που θέλουν το περιθώριο ώστε να το χρησιμοποιούν και να το οπλίζουν, με βάση τα προσδοκόμενα κέρδη τους. Είναι το περιθώριο που λόγω της φτώχειας και της ανέχειας μπορεί να χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Και πάλι δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό. Πώς βρέθηκαν τα όπλα στα χέρια όσων πυροβολούν; Ποιοι τους όπλισαν και για ποιο λόγο; Η απάντηση είναι η ιστορία όλων των αποκλεισμένων, των βουτηγμένων στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που βγάζουν τη δουλειά των υψηλά «παράνομων», οι οποίοι τριγυρνάνε στα μεγάλα σαλόνια, πλήρως αποδεκτοί από το πολιτικό σύστημα.
Τα συγκεκριμένα παιδιά λοιπόν, τα παιδιά των σχολείων μας, ανήκουν σε μια ευπαθή κοινωνική ομάδα, τα οποία ζουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε αποστερημένο κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιβάλλον. Πρόκειται για μέλη πολύτεκνων, διευρυμένων οικογενειών. Αρκετά από αυτά στερούνται το δεκατιανό τους, απουσιάζουν γιατί τα παπούτσια τους είναι τρύπια, δυσκολεύονται να προμηθευτούν τα αναγκαία σχολικά είδη. Κι όμως πολλοί/ες από τους/τις μαθητ(ρι)ες μας, αυτά τα «καμένα χαρτιά» από πολλούς, κόντρα σε όλες τις προκαταλήψεις, συνεχίζουν να φοιτούν στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τολμούν να κάνουν όνειρα: «Θα πάω μέχρι το τέλος κυρία», «θα σπουδάσω κύριε» κι ας ξέρουν ότι αυτά τους τα όνειρα μπορεί και να μην πραγματοποιηθούν ποτέ…
Η βία στα σχολεία μας ορθώνεται απειλητικά πλέον. Σε όλα τα σχολεία μας. Γιατί πολύ απλά η φτωχοποίηση έφυγε από την κοινότητα Ρομά και απλώθηκε μέσω των απανωτών μνημονίων και της γενικευμένης οικονομικής κρίσης σε όλη την κοινωνία. Η πολιτική του μίσους είναι πολύ εύκολο να στραφεί προς τους Ρομά παρακάμπτοντας ουσιαστικά τις πολιτικές που οδηγούν στη φτώχεια και την περιθωριοποίηση. Τα κυβερνώντα κόμματα έχουν ήδη δείξει το κοινωνιοπαθές πρόσωπό τους απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Σήμερα δεν έχουμε αυταπάτες. Θα σταθούμε για άλλη μία φορά απέναντι στην αγριότητα.
Απαιτούμε ουσιαστική ένταξη των μαθητών μας Ρομά, ώστε να έχουν επιτέλους μια ζωή με ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Απαιτούμε επαναφορά του θεσμού του διαμεσολαβητή και ουσιαστική οικονομική στήριξη για όλες τις πληθυσμιακά αποκλεισμένες ομάδες. Τα προβλήματα δε λύνονται με επιδοματάκια και ομηρία σε επαιτεία, ούτε με αίσθημα ατομικής ευθύνης – που μόνο σε μετάθεση της ευθύνης από την πολιτεία στον πολίτη ερμηνεύεται.
Ο σύλλογος το επόμενο διάστημα θα αναλάβει πρωτοβουλίες με τη διοργάνωση ημερίδας για την ένταξη και εκπαίδευση των πληθυσμών Ρομά, θα απευθυνθεί σε κάθε φορέα που εμπλέκεται, με συναντήσεις των εκπαιδευτικών στα σχολεία, των γονέων και των συλλογικών τους οργάνων, ώστε με ολοκληρωμένο τρόπο να απευθυνθούμε, να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε προς την Κυβέρνηση, το ΥΠΑΙΘΑ και τον Δήμο.