Σε μέρες που μετράμε χαμένα αυτονόητα, με τα κεκτημένα αιώνων να ξηλώνονται ένα ένα, με μια γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση, με την ανθρώπινη ζωή να έχει χάσει την αξία της και οι λέξεις τη σημασία τους.
Σε μια χώρα που η δικαιοσύνη και η δημοκρατία αγνοούνται, με την κυβέρνηση, παρά την απονομιμοποίησή της στη συνείδηση όλης της κοινωνίας, να συνεχίζει ακάθεκτη και ατιμώρητη να ιδιωτικοποιεί ό,τι απέμεινε και θυμίζει κράτος δικαίου, διαλύοντας δομές υγείας και παιδείας, εξαθλιώνοντας έναν ολόκληρο λαό.
Παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τον αγώνα ενός πατέρα που πια έχοντας καταλάβει πως νόμος έγινε η συγκάλυψη και πως το έγκλημα των Τεμπών, που στέρησε τη ζωή του παιδιού του και τόσων άλλων συνανθρώπων μας, είναι παιχνίδι στημένο, χρησιμοποιεί το ύστατο μέσο που του απέμεινε. Το σώμα του και την ίδια τη ζωή του. 13η μέρα απεργίας. Απαιτεί δικαιοσύνη. Όπως όλοι οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Ζητούν το αυτονόητο. Την Αλήθεια. Την εκταφή των ανθρώπων τους και τις τοξικολογικές εξετάσεις που θα την αναδείξουν φέρνοντας την στο φως. Μαζί τους όλη η κοινωνία που, όχι μόνο στις 28 Φλεβάρη, μα όσες φορές χρειάστηκε, απαίτησε οι νεκροί να λάβουν δικαίωση. Απαίτησε η ύβρις που έχει συντελεστεί με όλα τα εγκλήματα που ακολούθησαν αυτό της σύγκρουσης των τρένων, και όσων προηγήθηκαν και οδήγησαν σ’ αυτό, να αποκαλυφθεί. Απαίτησε τιμωρία όλων των ενόχων. Δημόσια συγκοινωνία, δημόσια υγεία και παιδεία. Δικαιοσύνη και Δημοκρατία. Για να μπουν οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη. Όχι μόνο για την αναγκαία δικαίωση των νεκρών, όχι μόνο για να βιωθεί από την πλευρά των συγγενών το αβίωτο ακόμη πένθος, αυτό που δεν τους επετράπη καν να ζήσουν, μα για να μη συμβεί ξανά ένα τέτοιο έγκλημα, όπως οι ίδιοι οι γονείς λένε.
Η ζωή του πατέρα. Είναι η ζωή όλων μας. Ο αγώνας του δικός μας. Κουβαλά τα ιερά και τα όσια που ακόμη αυτή η κοινωνία, παρά το ότι η κάθε μέρα έγινε αγώνας για επιβίωση σκληρός, τιμά και προστατεύει. Σαν χρέος. Γιατί ξέρει πως οι υπαίτιοι του εγκλήματος έκλεψαν μαζί με τη ζωή των ανθρώπων στα Τέμπη, τη ζωή όλων μας. Όπως έκαναν εκείνο το βράδυ της σύγκρουσης, όπως κάνουν κάθε μέρα. Έκλεψαν τη ζωή, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία. Κάθε πίστη στους θεσμούς. Την αξιοπρέπεια και τις αξίες μιας ολόκληρης κοινωνίας. 13 μέρες χωρίς τροφή. Κι όμως χτες κρατούσε και σήκωσε ψηλά τη σημαία της Παλαιστίνης στο Σύνταγμα γιατί βαθιά του ξέρει πως απ’ άκρη σ’ άκρη της Γης ο αγώνας για δικαιοσύνη, ελευθερία και ζωή είναι κοινός.
Θεωρούν πως τσιμέντωσαν την αλήθεια και κάθε δυνατότητα αποκάλυψής της. Μα αυτό που δεν ξέρουν είναι πως δίπλα στον πατέρα αυτό και στους συγγενείς των θυμάτων στέκει ολόκληρη η κοινωνία.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, και σήμερα Κυριακή στις 18:30 στο Σύνταγμα, αλλά και σε όλη την Ελλάδα στις συγκεντρώσεις που έχουν καλεστεί, όπως και στην Απεργία μας την Τετάρτη 1 Οκτώβρη θα είμαστε Εκεί. Γιατί από τα Τέμπη ως την Παλαιστίνη δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Και γιατί από τη Μάγδα Φύσσα ως τη Μαρία Καρυστιανού και τον Πάνο Ρούτσι, στον καθένα και την καθεμιά που αποφάσισε να ζει όρθιος/α, ανασαίνει η ζωή και αυτή χρέος μας είναι να κερδίσει.